Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης...!!!

'Ενα υπέροχο βιβλίο για τα Σποράκια μας...
Περάστε ένα απόγευμα παρέα με την Τσεπούλα και τον Κουμπαράκο!
Ξεφυλλίστε το...

Χωρίς χάρτη και πυξίδα...!!!

"Τίποτε δεν θα κάνανε οι άνθρωποι
αν δεν ρωτούσαν πρώτα τα πουλιά...
γιατί αυτά χωρίζουν τους ανθρώπους
 από των θεών τους τόπους...

"Όρνιθες του Αριστοφάνη"

 Χωρίς χάρτη και πυξίδα

  Είναι η εποχή τους!! 

 Η ώρα για το μεγάλο ταξίδι έχει αρχίσει για να πετάξουν ψηλά πάνω από πόλεις , θάλασσες,  ερήμους, κατακτώντας μοναδικά την απόλυτη ελευθερία των αιθέρων.

 Ο λόγος για τα αποδημητικά πουλιά στο μακρύ ταξίδι που πραγματοποιούν κάθε χρόνο: αυτό της αναζήτησής τους για επιβίωση.

 Κάθε χρόνο τέτοια εποχή εκατομμύρια πουλιά κάνουν με απόλυτη επιτυχία το ίδιο ακριβώς ταξίδι! Κυρίως προς τις θερμές χώρες της Αφρικής.

 Δεν έχουν χάρτη και πυξίδα, αλλά συγκεκριμένα σημεία που τα βοηθούν στον προσανατολισμό τους. Μπορεί να είναι κάποια ουράνια σώματα, όπως ο Ήλιος, η Σελήνη ή τ'αστέρια, ίσως οι θάλασσες , τα βουνά, τα ποτάμια...

 Μετά το Φεβρουάριο θα επιστρέψουν ξανά στην Ευρώπη για να ζευγαρώσουν, να φτιάξουν τις φωλιές τους, να μεγαλώσουν τα μικρά τους και να αναχωρήσουν εκ νέου...

 Φέτος εξαιτίας της συνεχόμενης καλοκαιρίας, ίσως καθυστέρησαν λίγο...

  Εχθές τα είδα δειλά δειλά να κάνουν τις γραμμούλες τους στα σύρματα...

  Να είστε καλοταξιδιάρικα...

 Ένα γραπτό αποτύπωμα που ρέει σαν νεράκι...σχεδόν ποιητικά, από την Κατερίνα Διαμαντοπούλου!

  Σ΄ευχαριστώ που μας το παραχώρησες!

  Περιμένουμε κι άλλα τρυφερά κείμενα!

Ιστορική Μνήμη...συγκίνηση από τους μαθητές της Ε΄τάξης!!!

  Το "χρονικό" του σκοτεινού  πολέμου του ΄40, το απόσπασμα του Οδυσσέα Ελύτη "Η πορεία προς το μέτωπο" με τη βαθιά φωνή του Μάνου Κατράκη  και το θεατρικό "Ελευθερία" παρουσίασαν οι μαθητές της Ε΄τάξης σε μια συγκινητική γιορτή Μνήμης. Μπράβο παιδιά!!!

Το Χρονικό του πολέμου.

1η Σεπτέμβρη 1939 - το ρολόι του κόσμου κτυπά μεσάνυχτα.

Η φασιστική Γερμανία εξαπολύει επίθεση στην Πολωνία.

Αρχίζει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

28η Οκτωβρίου 1940

Οι Ιταλοί σύμμαχοι του Χίτλερ ζητούν από τους Έλληνες

«γη και ύδωρ». 

Η τότε Ελληνική Κυβέρνηση, κάτω από την πίεση της λαϊκής θέλησης απαντά στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι με γενική επιστράτευση.

Η Ελλάδα παρασύρεται στη δίνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Αρχίζει η σύγκρουση στην Αλβανία. 

Κάτω από αντίξοες συνθήκες ο ελληνικός στρατός μάχεται και κερδίζει νίκες.

Η άμυνα γίνεται επίθεση.

Ο  ιταλικός στρατός απωθείται 60 χιλιόμετρα μέσα στο Αλβανικό έδαφος.

Ο αιφνιδιασμός πέτυχε, 

Η Σοφία Βέμπο που το όνομα της είναι δεμένο με αυτήν τη χρυσή σελίδα 

της εθνικής μας ιστορίας, η τραγουδίστρια της Νίκης, προκαλεί σκιρτήματα ενθουσιασμού με τα τραγούδια της που θυμίζουν ακόμα και σήμερα ανεπανάληπτες εποχές λαμπρής εποποιίας. 

Οι Γερμανοί έρχονται αποφασισμένοι να πετύχουν ό,τι δεν κατάφεραν οι σύμμαχοι τους.

Η ελληνική άμυνα σπάει.

Ο ανίκητος στρατός της Αλβανίας συνθηκολογεί.

Κατηφόρισαν με. σκισμένα χιτώνια,

με παλιά ντουφέκια.

Δίχως ψωμί στο γυλιό, δίχως σφαίρες.

Μόνο με μικρά οργισμένα ποτάμια

κλείναν τα περάσματα πίσω τους.

Είχαν βαδίσει μήνες και μήνες πάνου

σ' άγνωστες πέτρες, πάνου στο χιόνι μαζί

με τις ελιές τους και τ αμπέλια τους.

άλλος άφησε κει ένα πόδι, ένα χέρι

άλλος άφησε ένα μεγάλο κομμάτι απ την

ψυχή του,

καθένας κι έναν ή πιότερους νεκρούς.... 

..............................................................................................................................................................

  Η Πορεία προς το Μέτωπο

Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε

πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες.

'Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε

ως τότε οι Αρτινοί, από Χειμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια,

κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.

Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ' αυτί μας πάλι στα γλυκά

τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου

ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε:

στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.

Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί.

Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο.

Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας.

Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα,

μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα.

Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές,

όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό,

κι ήταν αυτό πιο κι απ' την κούραση ανυπόφερτο.

Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε

μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αερόπλανα.

Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το 'χε συνήθειο του,

στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.

Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε βγαίνουνε όνειρα.

Και τα πουλιά μας θύμωναν , που δε δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους - ίσως

και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση.

Άλλης λογής εμείς χωριάτες, μ' άλλω λογιώ ξινάρια και σιδερικά στα χέρια μας, που ξορκισμένα να 'ναι.

Δώδεκα μέρες κιόλας, είχαμε μεις πιο πίσω στα χωριά κοιτάξει σε κατρέφτη, ώρες πολλές, το γύρο

του προσώπου μας. Κι απάνω που συνήθιζε ξανά το μάτι μας τα γνώριμα παλιά σημάδια, και δειλά

συλλαβίζαμε το χείλο το γυμνό ή το χορτάτο από τον ύπνο μάγουλο, να που τη δεύτερη τη νύχτα

σάμπως πάλι αλλάζαμε, την τρίτη ακόμη πιο πολύ, την ύστερη, την τέταρτη, πια φανερό,

δεν ήμασταν οι ίδιοι.

Μόνε σα να πηγαίναμε μπουλούκι ανάκατο, θαρρούσες, απ' όλες τις γενιές και τις χρονιές,

άλλοι των τωρινών καιρών κι άλλοι πολλά παλιών πού χαν λευκάνει απ' τα περίσσια γένια.

Καπεταναίοι αγέλαστοι με το κεφαλοπάνι, και παπάδες θερία, λοχίες του 97 ή του 12, μπαλτζήδες βλοσυροί

πάνου απ' τον ώμο σειώντας το πελέκι, απελάτες και σκουταροφόροι με το αίμα επάνω τους ακόμη

Βουλγάρων και Τούρκων. Όλοι μαζί, δίχως μιλιά, χρόνους αμέτρητους αγκομαχώντας πλάι-πλάι, διαβαίναμε

τις ράχες, τα φαράγγια, δίχως να λογαριάζουμε άλλο τίποτε.

Γιατί καθώς όταν βαρούν απανωτές αναποδιές τους ίδιους τους ανθρώπους πάντα,

συνηθάν εκείνοι στο Κακό, τέλος του αλλάζουν όνομα, το λεν Γραμμένο ή Μοίρα - έτσι κι εμείς επροχωρούσαμε

ίσια πάνου σ' αυτό που λέγαμε Κατάρα, όπως θα λέγαμε Αντάρα ή Σύγνεφο.

Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη όπου φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο.

Επειδή το πιο συχνά, ψιχάλιζε στους δρόμους έξω καθώς μες στην ψυχή μας.

Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες,

μήτε αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε.

Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ' τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα, τόσο που καθαρά στο τέλος

να διαβάζουμε το αργό και το βαρύ των κανονιών, το ξερό και το γρήγορο των πολυβόλων.

Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν' απαντούμε, απ' τ' άλλο μέρος να 'ρχονται,

οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους.

Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας

μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο.

Κι όπου κατόπι σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες

για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές

μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι.

"Όι όι, μάνα μου", και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα,

ίδιο ροχαλητό, πού 'λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου.

Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν,

στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα.

Βρωμούσανε κρασί τα χνώτα τους, κι οί τσέπες τους

γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας,

και τα λίγα μουλάρια μας κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς.

Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές-μεριές,

κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες.

................................................................................................................................................................

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από το θεατρικό "Ελευθερία" της γιορτής Μνήμης της Ε΄τάξης!

..........................................................................................

Το αγαπημένο μου απόσπασμα του Νικηφόρου Βρεττάκου αφιερωμένο στα πεμπτάκια μας!!!

Στο βράχο της Ακρόπολης η γερμανική σημαία πληγώνει τις ψυχές των Ελλήνων.
Πείνα, στερήσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις προσπαθούν να κάμψουν το φρόνημα ενός λαού που «δε βολεύεται κάτω από ξένα βήματα». 
Συγκροτούνται οι πρώτες αντιστασιακές ομάδες που αργότερα θα πάρουν παλλαϊκό χαρακτήρα. 
Θεριεύει η Εθνική Αντίσταση. 
Το όραμα της Λευτεριάς γίνεται ορμητήριο ανταρτών που χτυπούν τον κατακτητή με κάθε τρόπο. 
Οι δρόμοι των πόλεων γεμίζουν με συνθήματα αγανάκτησης του λαού.,
Οι κατακτητές αντιδρούν σπασμωδικά. 
Ομαδικές εκτελέσεις. Καλάβρυτα, Καισαριανή γίνονται τόποι θυσίας. 
Η λευτεριά κατακτάται με αίμα.
Οι Έλληνες ενώνουν τον αγώνα τους με τους λαούς όλου του κόσμου γεύτηκαν τη φασιστική κτηνωδία. 6 Ιούνη 1944, 
Οι σύμμαχοι ανοίγουν το Δυτικό Μέτωπο, με την απόβαση της Νορμανδίας. 
Οι γερμανικές δυνάμεις κτυπιούνται σε Ανατολή και Δύση. 
12 Οκτώβρη 1944 οι Γερμανοί υποχωρούν από την Αθήνα.
Η γαλανόλευκη κυματίζει στην Ακρόπολη.
9 Μαΐου 1945 - Οι χιτλερικοί στρατηγοί υπογράφουν την χωρίς όρους συνθηκολόγηση ,τα όπλα σιγούν.

Οι λαοί πανηγυρίζουν.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει.

Απολογισμός

50 εκατομμύρια νεκροί, 90 εκατομμύρια τραυματίες και 30 εκατομμύρια ανάπηροι
.
Αμέτρητες υλικές και ηθικές ζημίες. 

50 χρόνια πέρασαν από τότε
. 
Ο πόλεμος εξακολουθεί να δείχνει το σκληρό του πρόσωπο. 

Το αίτημα παραμένει ΕΙΡΗΝΗ

Ποια αισθήματα;

Ποιος λόγος ;

Ποιο σωτήριο μήνυμα;

Ειδοποιήστε αυτούς τους στρατιώτες εκεί που τουφεκίζουν το αύριο.

100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης! Ματιές μέσα από την Τέχνη!

                                                         Απελευθέρωση

Ελαιογραφία του Πολύκλειτου Ρέγκου, που απεικονίζει το διάδοχο Κωνσταντίνο με το βασιλιά Γεώργιο να μπαίνουν στην ελεύθερη Θεσσαλονίκη στις 27.10.1912. 

Παρέλαση ελληνικών στρατευμάτων στην ελεύθερη Θεσσαλονίκη, σε ελαιογραφία του Kenan Messare.

Υδατογραφία του Kenan Messare, με τον Τακσίν Πασά να υπογράφει το πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης.

Ο διάδοχος Κωνσταντίνος μπαίνει στην ελεύθερη Θεσσαλονίκης στις 27 Οκτωβρίου 1912, σε λαϊκή εικονογράφηση της εποχής.

Ο Παύλος Μελάς και άλλοι Μακεδονομάχοι Αγωνιστές σε καρτ-ποστάλ εποχής. Ο Μακεδονικός Αγώνας που διενεργήθηκε την περίοδο 1904-1908, διέσωσε την ελληνικότητα της Μακεδονίας, από την βουλγαρική επιβουλή και προετοίμασε την απελευθέρωσή της από τον ελληνικό στρατό.

Ο διάδοχος Κωνσταντίνος, αρχιστράτηγος και ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος το 1913, οι πρωτεργάτες της απελευθέρωσης της Μακεδονίας στο στρατηγείο του ελληνικού στρατού.

Καρτ-ποστάλ εποχής με τον υποπλοίαρχο Ν. Βότση, ο οποίος τη νύχτα της 18ης Οκτωβρίου βύθισε στο Θερμαϊκό το οθωμανικό θωρηκτό Φετχί Μπουλέντ, δίνοντας στους Έλληνες της πόλης το σύνθημα της νίκης.

Εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Έργα Τέχνης από το Λούβρο στη Θεσσαλονίκη

  Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ξεκινά τα προγράμματά του με την έκθεση "Το Μουσείο μέσα στο Μουσείο" και συγκεκριμένα με τις φωτογραφίες δυο αναγνωρισμένων σύγχρονων φωτογράφων, παραγγελιοδόχων του προγράμματος σύγχρονης τέχνης του Μουσείου του Λούβρου, του Ιταλού Mimmo Jodice και του Γάλλου Jean Christophe. Στόχος της φωτογραφικής έκθεσης είναι να γνωρίσουν οι μαθητές, μέσα από τις φωτογραφίες εξαιρετικής εικαστικής ποιότητας και τεχνικής την ιδιαίτερη οπτική, δύο μεγάλων δημιουργών των  Mimmo Jodice και Jean  Ballot, το Μουσείο του Λούβρου. Ταυτόχρονα, μέσα από τον συνδυασμό των φωτογραφικών αυτόνομων και ανεξάρτητων ενοτήτων, εξερευνούνται τα όρια και δίνονται απαντήσεις για τις δυνατότητες και τον ρόλο της ασπρόμαυρης φωτογραφίας σήμερα. Η έκθεση καλεί τον θεατή σε μυστικές περιπλανήσεις, όταν το Λούβρο είναι άδειο, δίνοντάς του την ευκαιρία να προσέξει οπτικές γωνίες και να δώσει ερμηνεία  για τις σχέσεις των κατοίκων του μουσείου, μόνιμους και προσωρινούς, με τους πολυάριθμους και διαφορετικούς επισκέπτες του.

Ας δούμε όμως τι είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα:

 Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Μουσείο είναι ένα εναλλακτικό εργαλείο της δουλειάς στο σχολείο, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει η τάξη ανά πάσα στιγμή «επιστρέφοντας» σε αυτό σαν εμπειρία κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Τα οπτικά ερεθίσματα, τα γνωστικά αντικείμενα και οι εμπειρικές δράσεις που θα κατακτηθούν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στο μουσείο, μπορούν να συνδεθούν με τη διδακτική ύλη του σχολείου.

  Η Γ΄ και Δ΄ τάξη την Πέμπτη, 25  Οκτωβρίου, υλοποίησαν το πρόγραμμα φωτογραφίας του Μουσείου. Οι μουσειοπαιδαγωγοί, προετοίμασαν την ομάδα έτσι ώστε να αλληλεπιδράσει αποτελεσματικά με το χώρο και τα εκθέματα  

Με ενδεικτικές ερωτήσεις αλλά και δραστηριότητες  προετοιμασίας μπροστά από τις φωτογραφίες του Μουσείου  οργάνωσαν και δόμησαν το πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα. 

Το πρόγραμμα επικεντρωνόταν στα "πορτραίτα", ζωγραφικά, φωτογραφικά, κλασικά αλλά και σύγχρονα. Επιλέχτηκαν εκθέματα του "Μουσείου του Λούβρου". Τα παιδιά αφού τα παρατήρησαν καλά καλά, συζήτησαν τους λόγους που ο φωτογράφος ή ο ζωγράφος αποτύπωσε το κάθε πρόσωπο με συγκεκριμένο τρόπο και ποιο αποτέλεσμα ήθελε να πετύχει .Στο τέλος, στα εργαστήρια, δημιούργησαν τα παιδιά  τα αυτοπορτραίτα τους, τα οποία πήραν μαζί τους για να εκθέσουν στο σχολείο. Τα τριτάκια πήραν μαζί τους και τα κολάζ που δημιούργησαν κατά τη διάρκεια του προγράμματος.

Στιγμιότυπα από το πρόγραμμα στο Μουσείο:

Ας δούμε όμως κάποια  άλλα σημεία που εστίασαν οι μουσειοπαιδαγωγοί:

Εστίασαν στη  φωτογραφία...

Τι είναι η φωτογραφία;

  Η φωτογραφία, όπως ο κινηματογράφος είναι μια μορφή τέχνης που αναπτύχθηκε τον 20ο αιώνα. Η παραγωγή μιας φωτογραφίας ξεκίνησε να γίνεται με την έκθεση μιας φωτοευαίσθητης επιφάνειας (φιλμ) στο φως και τη σταθεροποίηση της εικόνας μέσω χημικής επεξεργασίας, Η φωτογραφική μηχανή επιτρέπει στο φωτογράφο να επιλέξει πόσο φωτεινή ή σκοτεινή θέλει να είναι η εικόνα του αναλόγως με το φως που επιτρέπει να περάσει πάνω στο φιλμ. Επίσης ο φωτογράφος επιλέγει που θέλει να καδράρει και να εστιάσει. Σήμερα όλα αυτά γίνονται με ψηφιακή τεχνολογία. Η καλλιτεχνική αξία μιας φωτογραφίας έγκειται στο ισορροπημένο κάδρο, στο σωστό φωτισμό, τη σωστή εστίαση αλλά και στη στιγμή που αιχμαλωτίζεται, μια στιγμή που συμβαίνει κάτι μοναδικό και δεν θα επαναληφθεί.

Εστίασαν στο Λούβρο...

Τι είναι το Λούβρο;

  Το Λούβρο είναι το πιο διάσημο μουσείο τέχνης του κόσμου και το πρώτο σε επισκεψιμότητα. Βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού, την πρωτεύουσα της Γαλλίας και είναι κάτοχος χιλιάδων εκθεμάτων από την προϊστορική εποχή μέχρι και τον 19ο αιώνα. Το παλάτι του Λούβρου χτίστηκε στα τέλη του 12ου αι. ως φρούριο και μέχρι τις μέρες μας έχουν γίνει αμέτρητες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, επεκτάσεις και αλλαγές. Τον 17ο αι. το Λούβρο από παλάτι μετατρέπεται σε εκθεσιακό χώρο της βασιλικής συλλογής. Στο πέρασμα των αιώνων, τρεις προσωπικότητες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για το Λούβρο. Ο Φραγκίσκος Α’ εμπλουτίζει την αρχική μαγιά έργων τέχνης με σημαντικά αποκτήματα όπως η Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι. Ο Λουδοβίκος ο XIV, ο βασιλιάς ήλιος, επεκτείνει κι άλλο το Λούβρο και αρχιτεκτονικά και αριθμητικά αυξάνοντας σημαντικά τη συλλογή του. Ο Ναπολέων ονειρευόταν να δημιουργήσει το μεγαλύτερο μουσείο στον κόσμο. Καθιέρωσε μάλιστα στους όρους ειρήνης να προβλέπεται η πολεμική αποζημίωση και σε έργα τέχνης που εκτιμόταν από Γάλλους ειδικούς και μεταφέρονταν στο Λούβρο. Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το Λούβρο άδειασε για άλλη μία φορά. Λέγεται πως η Μόνα Λίζα "πέρασε" 4 χρόνια μέσα σε ένα φορτηγό, το οποίο μετακινείτο διαρκώς. Το σημερινό Λούβρο διαθέτει πάνω από 380.000 αντικείμενα από τα οποία εκτίθενται τα 35.000 σε οκτώ πτέρυγες.

Παράδοξο...ή μήπως όχι!

  Είναι εκπληκτική η δημιουργική ικανότητα της φύσης  να κάνει έναν ατέρμονο κύκλο  συνεχούς μεταμόρφωσης προκειμένου να επιστρέψει  στη αρχική της μορφή!

  Διαβάστε και θα καταλάβετε...

  Κανείς δεν θα πίστευε τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα πως μια περιοχή που εξελίσσεται σε χωματερή, με την αλλαγή του αιώνα θα ανακηρύσσονταν προστατευόμενη περιοχή. Ωστόσο, αυτό ακριβώς συνέβη στην παραλία που είναι γνωστή με το όνομα "Γυάλινη παραλία" και βρίσκεται λίγο έξω από το Φορτ Μπραγκ στην Καλιφόρνια.

  Οι κάτοικοι, ελλείψει χώρου περισυλλογής σκουπιδιών και με τη θάλασσα τόσο κοντά, σκέφτηκαν πως η λύση ήταν απλή και….προφανής! Θα έριχναν τα σκουπίδια από την άκρη ενός γκρεμού σε μια παραλία της περιοχής τους! Ο συνεχώς αυξανόμενος πληθυσμός της πόλης, αλόγιστα-για να μην πούμε και με χαρά(πρέπει να ομολογήσουμε πως το να πετάς σκουπίδια από ένα γκρεμό είναι πιο διασκεδαστικό απ’το να βγάζεις απλά τα σκουπίδια έξω) συνέχισε να πετάει να σκουπίδια του εκεί για χρόνια. Το έκαναν με ευχαρίστηση και ακατάπαυστα. Οικιακές συσκευές, μηχανικά εξαρτήματα, ολόκληρα αυτοκίνητα και φυσικά γυαλιά έπεφταν από εκείνη την άκρη του γκρεμού στην παραλία. Η περιοχή απέκτησε  νέο όνομα "Οι Χωματερές"!!!

  Κάπου στη δεκαετία του 1960, η ηγεσία της πόλης μαζί με το τοπικό συμβούλιο ύδατος, αναγκάστηκε να δώσει ένα τέλος σ’αυτή την κατάσταση, δημιουργώντας ένα νέο χώρο ρίψης απορριμάτων και κλείνοντας την παραλία χαρακτηρίζοντας την ως παράνομη χωματερή.

  Ακολούθησε μια μεγάλη προσπάθεια ώστε να επιτευχθεί ο καθαρισμός της παραλίας. Τα τοξικά και μεγάλα κομμάτια των σκουπιδιών απομακρύνθηκαν. Ένα πράγμα μόνο,ήταν ακατόρθωτο πια να γίνει. Να μαζέψουν τα γυαλιά. Οι δεκαετίες φθοράς που πέρασαν πάνω απ” αυτά τα κομμάτια γυαλιών που είχαν ριχτεί στην παραλία, είχαν ολοκληρώσει ήδη το έργο τους. Τα καιρικά φαινόμενα και τα κύματα, ανακατεύοντας τα γυαλιά , τα είχαν σπάσει, σφυροκοπήσει και μετατρέψει σε λεία, μικρά, στρογγυλεμένα αντικείμενα!

  Έτσι, στα πρώτα χρόνια του αιώνα μας, η προηγούμενη ονομασία "Οι Χωματερές" αντικαταστάθηκε από μια νέα, πιο ελκυστική "Γυάλινη παραλία"!!!

  Aυτή τη στιγμή η παραλία είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός, απαράμιλλης ομορφιάς. Οι επισκέπτες συρρέουν εκεί με την επιθυμία, φεύγοντας να πάρουν κάποια κομμάτια γυαλιού μαζί τους, αλλά η ειρωνεία είναι, πως αυτά τα γυαλιά που κάποτε ήταν παράνομο να τα πετάξεις σ’αυτή την παραλία, είναι πλέον παράνομο να τα απομακρύνεις απ’αυτήν!

 Η Φύση για άλλη μια φορά έδειξε τη δύναμή της! Αποκατέστησε την ισορροπία!

Υπέροχες συλλογές...!!!

 Τα σποράκια της Γ΄τάξης, με αφορμή το μάθημα της γλώσσας που αναφέρεται στις συλλογές, παρουσίασαν στους μαθητές του σχολείου,τα όμορφα αποκτήματά τους!!! Γρήγορα-γρήγορα στήθηκε μια όμορφη γωνιά!

 Το κάθε παιδί έβαλε τη δική του συλλογή...Έτσι πήραν τη θέση τους, σπάνιες συλλογές γραμματοσήμων, πορσελάνινες κούκλες αλλά και χειροποίητα παιχνίδια μιας άλλης εποχής (Vintage), συλλεκτικές βιτρίνες με περίεργα βαλσαμωμένα έντομα, πολύχρωμες χαρτοπετσέτες με πολλά και όμορφα θέματα, θαλασσινά κοχύλια που θύμιζαν το καλοκαίρι που έφυγε, κάρτες με παιχνίδια, άλμπουμ με αστραφτερές φιγούρες (glitter).

  Το σχολείο γέμισε χρώματα, χαμόγελα και χαρά, τόσο από τα ίδια τα τριτάκια, όσο και από τους μαθητές των άλλων τάξεων που έτρεχαν να τα θαυμάσουν!!! 

 Μπράβο παιδιά! Υπέροχη η παρουσίασή σας, υπέροχο και το μοίρασμα με τους άλλους μαθητές...!!!

Αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου.

  28 Οκτωβρίου του 1940

 H Ιταλία κηρύσσει πόλεμο και προσβάλλει τα  σύνορα της Ελλάδας.

  Tη μέρα εκείνη του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Γκράτσι, νωρίς το πρωί έδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό, Ιωάννη Μεταξά, τελεσίγραφο της Ιταλικής Κυβέρνησης, που απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του ελλαδικού χώρου, για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

 Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Έλληνας Πρωθυπουργός απάντησε στα γαλλικά, την επίσημη διπλωματική γλώσσα, την ιστορική φράση: «Alors, c’est la guerre», (αλόρ σε λα γκερ: «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος».

Η άρνηση αυτή πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ» και κατοχυρώθηκε. Δύο ώρες αργότερα η Ελλάδα ενεπλάκη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

  Ο πόλεμος αυτός ήταν το αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία. Στα μέσα του 1940, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες. Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939.

  Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τους Έλληνες. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρές εδαφικές εκτάσεις στην περιοχή της Χειμάρρας. Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, οι Ιταλοί ξεκίνησαν και αυτοί νέα αντεπίθεση. Από τις 12 Απριλίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί από την Αλβανία, για να μην περικυκλωθεί από τους προελαύνοντες Γερμανούς. Ακολούθησε η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, στις 20 Απριλίου και με τους Ιταλούς, τρεις μέρες αργότερα, οι οποίες έδωσαν τέλος τυπικά στον ελληνοϊταλικογερμανικό πόλεμο.

  Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε τη πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. 

  Τα τριτάκια του σχολείου μας, σήμερα, έκαναν το δικό τους αφιέρωμα για την 28η Οκτωβρίου! Οι σκοτεινές πλευρές του πολέμου, οι ήρωες του '40, το ΟΧΙ των Ελλήνων, το χρονικό του πολέμου αναρτήθηκαν στο χώρο του σχολείου. Ήταν μια  πρωτοβουλία με ωραίο αισθητικό αποτέλεσμα!

 Μπράβο παιδιά για την επιμέλεια της παρουσίασης και για την ωραία επιζωγράφιση των ηρωϊκών στιγμών! Ας μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μας, όλα όσα αναρτήσατε! Η γνώση που προσφέρατε είναι πολύτιμη για όλους τους μαθητές!!!

  Πιστεύω πως ο καθένας από μας, έχει ανάγκη σήμερα από οποιαδήποτε άλλη φορά, να αποτυπώσει μέσα του το νόημα της 28ης Οκτωβρίου!