Η ποίηση είναι μία πόρτα ανοιχτή ως τη στιγμή που θα κοιτάξεις μέσα και πηγαίνεις να μπεις. Την ίδια ακριβώς στιγμή η πόρτα κλείνει.
Έκτοτε αυτό που είδες και δεν είδες, αυτό που μόλις πρόφτασες να δεις και χάθηκε από τα μάτια σου, θα σε προκαλεί για κάτι απροσδιόριστο και μαγικό. Θέλεις ν’ ανοίξεις πάλι την πόρτα, θέλεις να ξαναδείς, όμως κλειδί δεν υπάρχει.
Πηγαίνεις λοιπόν και μαθαίνεις την τέχνη του κλειδαρά. Φτιάχνοντας αντικλείδια, ελπίζεις ότι βρίσκεσαι όλο και πιο κοντά στο μυστικό της πόρτας. Θα λέγαμε ότι βρίσκεσαι όλο και πιο κοντά στο ποιητικό σου όραμα. Και δεν ξέρεις αν το κυνηγάς εσύ ή σε κυνηγά εκείνο.
Ώσπου κάποτε διαπιστώνεις πως τα αντικλείδια σου είναι τα ποιήματα που φτιάχνεις, για να αποκαλύψεις κάτι που παραμένει πάντα απατηλό και φευγαλέο.
Όπως μέσα στα όνειρα που μας βυθίζουν τα λόγια του Andrade στο ποίημα "Μέτρησα τα χρόνια μου" (προηγούμενη ανάρτηση) στην αναζήτηση του ουσιαστικού στη ζωή μας.
Και δεν είναι ούτε φευγαλέο, ούτε ουτοπικό...Αρκεί να βρούμε το αντικλείδι της ψυχής μας...
Και δεν είναι ούτε φευγαλέο, ούτε ουτοπικό...Αρκεί να βρούμε το αντικλείδι της ψυχής μας...
Κατερίνα Διαμαντοπούλου
Κατερίνα, περίμενα ότι θα έχει αποδοχή η υπέροχη ανάλησή σου, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό!Παρακολουθώ τα στατιστικά του ιστολογίου για να δω τι ενδιαφέρει,μαθητές και γονείς, ε λοιπόν σε πληροφορώ πως τέτοιου είδους αναρτήσεις διαβάζονται σε διπλάσιο ποσοστό από άλλες. Πολύ πολύ ευχάριστο και ενθαρρυντικό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια άλλη μια φορά σ΄ευχαριστώ!!!