Διαχείριση του θυμού των παιδιών μας.

   Η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως εποχή  της τεχνολογίας και της εξέλιξης στο χώρο της επιστήμης. Εξελίξεις λοιπόν συντελούνται σε τόσους τομείς γύρω μας και έξω από εμάς. Όλες αυτές οι αλλαγές γίνονται αντιληπτές και με πολλούς τρόπους κι εμείς από την άλλη νιώθουμε πως χρειάζεται να συμμετέχουμε σε όλη αυτή την εξέλιξη. Και θέλουμε να είναι κοινωνοί σε όλα αυτά και τα παιδιά μας για να μην μένουν πίσω.

   Ξεχνάμε όμως ότι για να υπάρξει ομαλή εξέλιξη προς τα έξω, απαιτείται εξέλιξη πρώτα από μέσα. Παραβλέπουμε ότι εμείς και κατά συνέπεια και τα παιδιά μας, αναζητούμε να φτιάξουμε έναν κόσμο  άνεσης και  ευκολίας, κουβαλώντας τον θυμό μας και την οργή μας...και ούτε για μια στιγμή δεν μας προβληματίζει ο τρόπος διαχείρισής του. Αυτό θεωρούμε πως είναι δευτερεύουσας σημασίας...

   Σίγουρα υπάρχει και θυμός που μπορεί να έχει και εποικοδομητική χρήση, όπως ο θυμός των παιδιών για την κακή απόδοση στο σχολείο ή για τις αδικίες που συμβαίνουν στον κόσμο.Αυτός ο θυμός μας κινητοποιεί σε δράσεις και άρα είναι χρήσιμος και σε εμάς και στους γύρω μας.

   Είναι ο άλλος θυμός και η οργή που κουβαλάμε με κάποιον τρόπο όλοι μας,που κανείς από τη μέρα που ερχόμαστε στον κόσμο δεν μας μαθαίνει από πού πηγάζει και πώς τον διαχειριζόμαστε. Η τυπική στάση των γονιών τόσο προς τον εαυτό τους,όσο και στα παιδιά τους περιλαμβάνει τις δικαιολογίες των γονιδίων,που λειτουργούν ως άλλοθι και δεν δημιουργούν την ανάγκη ανάληψης ευθύνης και δράσεων.

   Η διαχείριση του θυμού, ένα μάθημα που σε κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν κρίθηκε αναγκαίο να διδάσκεται,ξεκινά με το να μαθαίνει κανείς να ελέγχει το μυαλό και τις αντιδράσεις του. Διαφορετικά, υπερνικά ο φόβος και ταυτόχρονα χάνεται και ο αυτοέλεγχος.Θα οργιζόμασταν τόσο άσχημα αν είχαμε μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας; Θα θέλαμε να πληγώσουμε τον εαυτό μας και τα παιδιά μας αν είχαμε μάθει να σεβόμαστε εμάς και κατ΄επέκταση τους γύρω μας;

   Η μεγαλύτερη εξέλιξη, στης οποίας τη διαμόρφωση μπορούμε να συμμετέχουμε είναι αυτή της προσωπικότητας της δικής μας και των παιδιών μας. Ας διδάξουμε στα παιδιά, ότι είναι σημαντικό να αγαπάμε τον εαυτό μας, μέσα από το δικό μας πρότυπο. Ας τους δείξουμε το πρότυπο ενός γαλήνιου ανθρώπου που ταυτόχρονα δεν υποκύπτει στις προσταγές άλλων. Μάθετέ τα την ψυχραιμία και υπενθυμίστε τους το όποτε χάνουν τον έλεγχο. Σταθείτε και αναλύστε και το δικό σας θυμό ώστε να διαπιστώσετε ότι δεν θυμώνουμε με τους άλλους, αλλά η αιτία είναι τα δικά μας θέματα και ο δικός μας τρόπος σκέψης που οδηγεί σε εκρήξεις. Όλα αυτά μας κάνουν θύματα και μας καθιστούν αδρανείς και εύκολη λεία σε όσους στοχεύουν να μας κάνουν να χάσουμε την εσωτερική μας γαλήνη και να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς .

Αφήστε τα παιδιά να αποδεχτούν το θυμό τους και να τον εκφράσουν χτυπώντας ένα μαξιλάρι, ξεκαθαρίστε όμως, ποτέ σε βάρος κάποιου άλλου.

Οι περισσότεροι από εμάς δηλώνουμε πως θέλουμε τα παιδιά μας  και εμείς να μπορούμε να καθορίζουμε το μέλλον μας και τις επιλογές μας. Αυτό πετυχαίνεται με συνεχή προσπάθεια απ όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές. Δεν είναι βέβαια κάτι απλό.  Είμαι σίγουρη όμως ότι αξίζει τον κόπο μια τέτοια προσπάθεια γιατί μόνο με πτυχία και στείρες γνώσεις ο κόσμος δεν αλλάζει από «τόπο  οργής σε τόπο θαυμαστό και υπέροχο!»


Οι αρκούδες και τα λιοντάρια γρυλίζουν και παλεύουν γιατί αυτή είναι η φύση τους.
Τα παιδιά όμως δεν πρέπει να αφήνουν τέτοια πάθη να φωλιάζουν στην καρδιά τους. 

Τα μικρά τους χέρια δε φτιάχτηκαν για να βγάζουν ο ένας τα μάτια του άλλου!!!