Η στιγμή που πρώτη φορά, φοιτήτρια ακόμα, δίδαξα σε τάξη ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Ως τότε, όχι μόνο δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου να διδάσκει, αλλά δεν έμπαινα καν στον κόπο να τον φανταστώ. Σκοπός των σπουδών μου ήταν η απόκτηση του πτυχίου ώστε να ικανοποιήσω τους γονείς μου. Στόχος ζωής όμως και όνειρο μεγάλο ήταν να γίνω ζωγράφος. Αγαπούσα πάντα την τέχνη αλλά έβρισκα ενδιαφέρον και στην επιστήμη και μου ήταν εύκολο να είμαι και στα μαθήματα καλή. Μα αυτό που ένιωσα όταν δίδαξα, αυτό που μου αποκαλύφθηκε, μου άλλαξε και γνώμη και σχέδια και παρόν και μέλλον.
Η διδασκαλία για μένα είναι καθημερινό ταξίδι εξερεύνησης. Ξέρω πως κάθε φορά, όπως κι αν έχω σχεδιάσει την πορεία του μαθήματος, θα 'ρθει μια ευλογημένη στιγμή που η απορία, η δυσκολία ή η εμπνευσμένη ιδέα ενός παιδιού θα φέρει τα πάνω κάτω και θα μας οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια. Κι εγώ θα πρέπει να είμαι εκεί για τα παιδιά μου, συνοδοιπόρος τους, να τα προσέχω, να εξασφαλίσω ότι θα φτάσουν όπου ο στόχος της διδασκαλίας όριζε αλλά και ακόμα παραπέρα. Έχει απίστευτη γοητεία αυτή η άσκηση του νου! Από μόνη της θα έφτανε να με κρατήσει για πάντα στο χώρο της δουλειάς μου. Δεν είναι όμως μόνη της. Υπάρχει και κάτι άλλο.
Η διδασκαλία για μένα είναι και δημιουργία μαζί. Η επίτευξη ενός στόχου μεταφράζεται μέσα μου σε ζωηρή πινελιά σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Στο τέλος κάθε μέρας στο σχολείο νιώθω σαν να ολοκλήρωσα ένα κεφάλαιο από το βιβλίο της χρονιάς, αν υποθέσουμε πως κάθε χρόνο γράφουμε με τους μαθητές μου ένα καινούριο βιβλίο εμπειριών, γνώσεων, συναισθημάτων. Κι είναι φορές που το μάθημα έχει κάτι από την αρμονία των ήχων στη μουσική ή από την ένταση του κόκκινου στον καμβά.
Κι έτσι, τελικά, χωρίς να το σχεδιάζω, έχω συνδυάσει τις δυο πτυχές του εαυτού μου τόσο αρμονικά και αναπάντεχα, που μπορώ να πω πως είναι τύχη κι ευτυχία για μένα που τελικά έγινα δασκάλα. Κι ας υπάρχουν δυσκολίες, κι ας είναι οι απογοητεύσεις αναπόφευκτες. Στον απολογισμό της μέρας σκεφτομαι τις πρώτες στιγμές που βρέθηκα να διδάσκω, και μου ’ρχεται στο νου ο στίχος εκείνος του Σολωμού, από τον Πόρφυρα τόσο έντονα που μου δίνει ζωτική ανάσα και δύναμη απίστευτη!
" Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του "
Ευτυχώς για μένα, καμιά φορά η ζωή ξέρει να μας οδηγεί καλύτερα απ΄ ότι οι ίδιοι τον εαυτό μας.
Πάντα πίστευα ότι το σχολείο δεν είναι μόνο για να μάθεις διαίρεση, συντακτικό ή τον νόμο της βαρύτητας. Είναι για να μάθεις να αντιμετωπίζεις προκλήσεις, να στέκεσαι στα πόδια σου, να διεκδικείς, να ζεις με τους γύρω σου και να τους αφουγκράζεσαι , να τους αγαπάς, να προσφέρεις τον εαυτό σου. Αυτός είναι ο στόχος μου και γι΄αυτό αγωνίζομαι καθημερινά!
Ξέρω ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν είναι τέλειο. Ποτέ δε θα είναι. Παρ΄όλα αυτά όμως ο δάσκαλος πρέπει να συνεχίσει, πρέπει να ανακαλύψει τρόπους για να κάνει το μάθημα ελκυστικό, δίνοντας όλες τις πρωτοβουλίες στους μαθητές ώστε μέσα από τη συμμετοχή, την ομαδική δουλειά, την αναζήτηση, την έρευνα, να βρουν το μονοπάτι της γνώσης για να προχωρήσουν στη ζωή...!!!
.................................
Η παραπάνω κατάθεση έγινε με αφορμή την επίσκεψη της μαθήτριάς μου Σοφίας Υφαντίδου στο σχολείο, η οποία με συγκίνησε πολύ, τόσο με την παρουσία της, όσο και με την κάρτα που μου χάρισε!!! Η Σοφία είναι τώρα φοιτήτρια στο τμήμα Υπολογιστών του Αριστοτελείου, ένα δροσερό κορίτσι με φωτεινό μυαλό και ψυχή γεμάτη υπέροχα συναισθήματα!!!
Η εξωτερική πλευρά μιας αριστοτεχνικά φτιαγμένης κάρτας με το εξαιρετικό λογότυπο: "Ελευθέρωσε το πνεύμα σου"!
Το εσωτερικό μέρος της κάρτας,
το αναρτώ σε μικρό μέγεθος
γιατί το περιεχόμενό του
είναι προσωπικό
και το κρατάω
για τον εαυτό μου!
