Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει στη Ζωή...!!!



  "Δεν έχω πια χρόνο"

Μέτρησα τα χρόνια μου...
Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα,
ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε 
μια σακούλα καραμέλες:
τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία
αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες,
άρχισε να τις γεύεται, μία-μία και με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις
όπου συζητούνται, καταστατικά, διαδικασίες 
και εσωτερικοί κανονισμοί, 
γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους
που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις
όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια
και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους
για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους
και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων
που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο.
Mετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος
για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…

Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι
να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα
που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων.

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής
τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι,
αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση
που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη
καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…

Είμαι σίγουρος
ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη 
με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου Σκοπός να είναι ο ίδιος
γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ ως το τέλος,
Ικανοποιημένος και σε Ειρήνη
με τη Συνείδησή σου και τους Αγαπημένους σου!!!

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…!!!

Mario de Andrade 1893-1945
Βραζιλιάνος ποιητής και συγγραφέας

5 σχόλια:

  1. Είναι θαυμάσια η επιλογή του ποιήματος Κική.
    Εύχομαι οι καραμέλες μας να είναι οι πιο νόστιμες από ότι φάγαμε ως τώρα...
    Είμαι πολύ χαρούμενη που αντάμωσαν τα μονοπάτια μας
    Νά΄σαι πάντα έτσι ,δημιουργική και ένα χαμόγελο να συντροφεύει την ψυχή σου!
    Ελένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια σε ό,τι λέμε είναι ο τρόπος που το λέμε, για να παραφράσω μια δήλωση του Ελύτη! Κι ο τρόπος που γράφεις το σχόλιο-ο αυθορμητισμός και η απλοχεριά-αυτό καταδεικνύει!
      Χαίρομαι που σου άρεσε η επιλογή,χαίρομαι για το αντάμωμα και οι ευχές ευπρόσδεκτες και με ανταπόδοση!
      Μακάρι, Ελένη μου, να γευόμαστε τις πιο γλυκές καραμέλες έτσι ώστε να μετουσιώνουμε κάθε μας στιγμή σε δημιουργική πνοή!

      Καλό βραδάκι σου εύχομαι!!!

      Διαγραφή
  2. «Η ποίηση είναι μία πόρτα ανοιχτή ως τη στιγμή που θα κοιτάξεις μέσα και πηγαίνεις να μπεις. Την ίδια ακριβώς στιγμή η πόρτα κλείνει. Έκτοτε αυτό που είδες και δεν είδες, αυτό που μόλις πρόφτασες να ιδείς και χάθηκε από τα μάτια σου, θα σε προκαλεί για κάτι απροσδιόριστο και μαγικό. Θέλεις ν’ ανοίξεις πάλι την πόρτα, θέλεις να ξαναδείς, όμως κλειδί δεν υπάρχει. Πηγαίνεις λοιπόν και μαθαίνεις την τέχνη του κλειδαρά. Φτιάχνοντας αντικλείδια, ελπίζεις ότι βρίσκεσαι όλο και πιο κοντά στο μυστικό της πόρτας. Θα λέγαμε ότι βρίσκεσαι όλο και πιο κοντά στο ποιητικό σου όραμα. Και δεν ξέρεις αν το κυνηγάς εσύ ή σε κυνηγά εκείνο. Ώσπου κάποτε διαπιστώνεις πως τα αντικλείδια σου είναι τα ποιήματα που φτιάχνεις, για να αποκαλύψεις κάτι που παραμένει πάντα απατηλό και φευγαλέο. Όπως μέσα στα όνειρα.>>...Πόσο όμορφα μας < βυθιζει> Κική μου τα λογια του Andrade στην αναζήτηση του ουσιαστικού στην ζωή μας. Και δεν ειναι ουτε φευγαλεο , ούτε ουτοπικό...Αρκεί να βρούμε το αντικλείδι της ψυχής μας...

    Κατερίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο ,Κατερίνα μου, είναι τόσο εμπνευσμένο, που είναι κρίμα να παραμείνει κρυμμένο εδώ!!! Παίρνει το μονοπάτι της ανάρτησης γιατί κρίνω πως πρέπει να διαβαστεί απ΄όλους!!! Ελπίζω να μου το επιτρέπεις.

      Καλό βραδάκι... με έμπνευση σου εύχομαι!!!

      Διαγραφή