Αειφορία

Αειφορία σημαίνει πως κάθε ενέργεια που κάνουμε Σήμερα καλύπτει τις ανάγκες μας, χωρίς να υπονομεύει τη δυνατότητα κάλυψης των  αναγκών των μελλοντικών γενιών! 

Η Αειφορία είναι το μέλλον της επιβίωσης μας. Είναι ένα σύστημα που σέβεται τη ζωή σε όλες  τις μορφές της και χτίζει ένα καλύτερο κόσμο για όλα τα όντα, αναπαράγοντας την ποικιλομορφία που διδάσκει η ίδια η φύση. Εδώ, φύση είναι το σχολείο, το μάθημα, η τάξη, η δασκάλα: ένα σύστημα που επιβίωσε για εκατομμύρια χρόνια και θα συνεχίσει να επιβιώνει…

Από το Ινστιτούτο Ερευνών Permaculture Ελλάδας.

Επενδύοντας τον απαραίτητο χρόνο στην συνεργασία σου με τη φύση μπορείς να σχεδιάσεις τις κατάλληλες λύσεις για κάθε περίπτωση.

Φρόντισε λοιπόν:

1. Να Παρατηρείς και να Αλληλεπιδράς: «Η ομορφιά είναι στο μυαλό του θεατή»

2. Να συλλέγεις και να αποθηκεύεις ενέργεια: «Φτιάξτε σανό όσο ο ήλιος λάμπει»

Αναπτύσσοντας συστήματα συλλογής πόρων όταν αυτοί είναι σε αφθονία, έχουμε τη δυνατότητα να   τους χρησιμοποιήσουμε σε ώρα ανάγκης.

3. Να εξασφαλίζεις την παραγωγή: «Νηστικό αρκούδι, δε χορεύει»

Βεβαιωθείτε ότι παίρνετε μια πραγματικά χρήσιμη ανταμοιβή για τη δουλειά που κάνετε.

4. Να εφαρμόζεις  την αυτορύθμιση και την αποδοχή  για ανατροφοδότηση: «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα…. μέχρι έβδομης γενιάς»

Οι ακατάλληλες δραστηριότητες πρέπει να αποθαρρύνονται. Έτσι, διασφαλίζουμε τη σωστή λειτουργία των συστημάτων μακροπρόθεσμα. Η αρνητική ανατροφοδότηση και τα αποτελέσματα  αργούν συνήθως να αναδυθούν.

5. Να  χρησιμοποιείς και να εκτιμάς τους Ανανεώσιμους Πόρους και Υπηρεσίες:«Άσε τη φύση να κάνει τη δουλειά της»

Χρησιμοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο όσα μας παρέχονται άφθονα από τη φύση, μειώνουμε την καταναλωτική μας συμπεριφορά και την εξάρτηση μας από μη ανανεώσιμους πόρους.

6. Να μην παράγεις απόβλητα: «Μη σπαταλάς, μη ζητάς» ή «Κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε»

Με την αποτίμηση και την αξιοποίηση όλων των πόρων που έχουμε στη διάθεσή μας, τίποτα δεν πάει χαμένο.

7. Να σχεδιάζεις από τα χνάρια προς τις λεπτομέρειες: «Να βλέπεις και το δάσος και τα δέντρα»

Κάνοντας ένα βήμα πίσω, μπορούμε να παρατηρήσουμε πρότυπα μορφών στη φύση και στην κοινωνία. Αυτά αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά των σχεδίων μας, με τις λεπτομέρειες να συμπληρώνονται καθώς προχωράμε.

8. Να ενσωματώνεσαι, να μην απομονώνεσαι: «Τα πολλά χέρια κάνουν τη δουλειά πιο εύκολη»

Τοποθετώντας τα σωστά στοιχεία, ανθρώπους, φυτά, ζώα στο σωστό μέρος, δημιουργούμε συσχετισμούς που τους επιτρέπουν  να συνεργάζονται και να αλληλοϋποστηρίζονται.

9. Να εφαρμόζεις μικρές και αργές λύσεις: «Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» ή «Όποιος βιάζεται σκοντάφτει»

Τα μικρά και αργά αναπτυσσόμενα συστήματα διατηρούνται πιο εύκολα από τα μεγάλα, αξιοποιούν καλύτερα τους τοπικούς πόρους και παράγουν περισσότερο βιώσιμα αποτελέσματα.

10. Να αξιοποιείς και  να εκτιμάς την ποικιλία: «Μη βάζεις όλα σου τ’αυγά στο ίδιο καλάθι»

Η ποικιλία μειώνει την ευπάθεια σε πολλαπλές απειλές και επωφελείται από το μοναδικό, ιδιαίτερο χαρακτήρα του περιβάλλοντος στο οποίο αναπτύσσεσαι.

11.  Να Χρησιμοποιείς τα άκρα και να εκτιμάς τις παρυφές: «Μη νομίζεις ότι είσαι στο σωστό δρόμο μόνο και μόνο επειδή το μονοπάτι είναι εύκολο»

Στα σημεία που συναντώνται και αναμειγνύονται τα πράγματα, συμβαίνουν τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα. Αυτά συνήθως είναι και τα πιο πολύτιμα, πολυποίκιλα και παραγωγικά στοιχεία του συστήματος.

12. Να χρησιμοποιείς δημιουργικά και να ανταποκρίνεσαι στην αλλαγή: «Οραματισμός δεν είναι να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι, αλλά όπως θα γίνουν»

Μπορούμε να  αντιδρούμε θετικά σε μια αναπόφευκτη αλλαγή, παρατηρώντας προσεκτικά και μετά, παρεμβαίνοντας με τον κατάλληλο τρόπο στη σωστή στιγμή.

Καλό είναι να γνωρίζουμε αυτόν τον σύγχρονο όρο και να τον κάνουμε σημαία μας!!!

Σχολεία μιας άλλης εποχής.

Το Σχολείο μέσα από την Τέχνη!
Ο δάσκαλος  στο μαυροπίνακα και οι μαθητές στοιβαγμένοι στα ξύλινα θρανία. Τα ρούχα που φορούν προδίδουν την κοινωνική τους τάξη. Η απόγνωση στα βλέμματά τους έκδηλη.Σε λίγο θα σχολάσουν, κοντεύει μεσημέρι και τα σιταροχώραφα περιμένουν!!!

Τα  παιδιά μέσα σε κρύες αίθουσες διδασκαλίες κυρίως σε σχολεία επαρχιακών πόλεων. Οι Δάσκαλοι με ύφος αυστηρό και θέση ισχύος, καθισμένοι σε έδρα , αποδοκιμάζουν, επιπλήττουν, τιμωρούν, χτυπούν τον αδιάβαστο μαθητή. Το παιδαγωγικό σύστημα της εποχής δεν άφηνε πολλά περιθώρια για μάθηση και γνώση, οι ορίζοντες των μαθητών στένευαν και η φαντασία περιοριζόταν!

 J. Steen, To σχολείο του χωριού. 1665. Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης του Δουβλίνου

  

Ο ηλικιωμένος δάσκαλος επιπλήττει τη μαθήτρια και αδιαφορεί ή δεν αντιλαμβάνεται για το τι γίνεται γύρω του. Ο χώρος θυμίζει περισσότερο αποθήκη παρά αίθουσα διδασκαλίας. Ο δάσκαλος είναι φανερό πως δεν καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον των μαθητών!

J. Steen, Το σχολείο του χωριού ή σχολείο για αγόρια και κορίτσια. 1670.

 Εθνική Πινακοθήκη της Σκοτίας. Εδιμβούργο.

Ο μικρός  μαθητής κλαίει απαρηγόρητα Ο δάσκαλος είναι απών από τη σκηνή. Ένας άλλος μαθητής ,ίσως  και φίλος  του,  προσπαθεί να τον παρηγορήσει, κρατώντας τον απαλά από τον ώμο: "έλα μην κλαις είσαι αγόρι, τα αγόρια δεν κλαίνε ποτέ, εγώ είμαι εδώ για σένα "!!! Τρυφερή και ταυτόχρονα σκληρή εικόνα  από τη σχολική ζωή της εποχής. Τα κορίτσια τον κοιτούν περιπαιχτικά. Είναι ντροπή να κλαίει!!! 

Friedrich Edouard Meyerheim (1808-1878), Μαθητές παρακολουθούν ένα αγόρι να κλαίει. 1861.

Μια θολή και παγωμένη μέρα στο "μουντό" Ντύσελντοφ. Τα παιδιά έχουν σχολάσει και καθώς φεύγουν από το σχολείο, ο δάσκαλος τους επιβλέπει με αυστηρό και απόμακρο βλέμμα.Στο σχολείο φοιτούν  μόνο αγόρια.

 Benjamin Vautier (1829-1898), Σκηνή χιονιού. Τα παιδιά φεύγουν από το σχολείο. 1850. 

Victoria and Albert Museum στο Λονδίνο.

Δύο σκηνές από αμερικάνικα σχολεία αγροτικών περιοχών. Θυμίζουν την παλιά τηλεοπτική σειρά "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι". Μία αίθουσα με φτωχικό διάκοσμο, ξύλινους πάγκους για θρανία, μαθητές και μαθήτριες διαφόρων ηλικιών και η δασκάλα στην έδρα της. Έξω από τα παράθυρα διακρίνονται τα λιβάδια και η φύση να καλούν τους μαθητές στην ελευθερία.

Winslow Homer (1836-1910), Ένα σχολείο του χωριού (Αγροτικό σχολείο). 1871. St. Luis Art Museum.

H. Edw. Lamson (1841-1919), Ένα σχολείο του χωριού (Αγροτικό σχολείο). 1890.

 Πινακοθήκη Τέχνης του Πανεπιστημίου του Γέηλ 

Το ραγισμένο δοχείο!

    Όλοι έχουμε τα τρωτά μας σημεία. Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας. Σκεφτήκατε ποτέ πως οι αδυναμίες μας μπορούν να γίνουν δυνατά σημεία και να βελτιώσουν τη ζωή μας  και τη ζωή των συνανθρώπων μας!

  Αν αγαπήσουμε  τις ρωγμές μας  και τις αδυναμίες μας μπορούμε να τις μετατρέψουμε σε ολάνθιστους κήπους!!! Μπορούμε να πορευτούμε σε μονοπάτια χαράς και ευτυχίας. Να ζήσουμε εμπειρίες ανεπανάληπτες. Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας. Γιατί μόνο αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας θα  νιώσουμε και το συνάνθρωπό μας.

   Σαν  παραμύθι  θα κυλήσει η ζωή μας !!!

   Σαν  παραμύθι ονειρεμένο!!! 

  Βάζουμε στο παραμύθι όσους  είναι  δίπλα μας και πορευόμαστε στη ζωή με ψυχή, δύναμη και ανθρωπιά και τα θαύματα ξεπηδούν σαν τα νεαρά βλαστάρια που ακολουθούν!!! 

Η επίδραση των χρωμάτων

    To χρώμα μας συγκινεί και μας εκφράζει. Αναμφίβολα, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Έχει αποδειχτεί ότι οι προτιμήσεις μας είναι έμφυτες. Μπορούμε να πούμε ότι το χρώμα είναι ταυτόχρονα μια θετική και μια αρνητική δύναμη. Το χρώμα είναι κραδασμός, κραδασμός είναι κίνηση, κίνηση είναι δραστηριότητα μιας θετικής ή αρνητικής δύναμης. Ο δημιουργικός κραδασμός και ο καταστρεπτικός κραδασμός προέρχονται από την ίδια πηγή. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε αυτήν την ενέργεια.

Οι επιδράσεις των 5 βασικών χρωμάτων:

       Κόκκινο

  Είναι ένας κραδασμός ώθησης που συνδέεται με την επιθετικότητα και την κατάκτηση. Ο κόκκινος κραδασμός είναι το πνεύμα της δραστηριότητας, μια κινητήρια επιρροή. Μια προτίμηση γι' αυτό το χρώμα τονίζει μια δημιουργικότητα, μία επιθυμία για νέα πράγματα και νέους φίλους, για ταξίδια και αλλαγές ακόμα και στο περιβάλλον. Στην αρνητική του όψη υπάρχει μία επιθετική, πολεμοχαρής στάση, εγωκεντρικότητα και αστάθεια. Μπορεί να υποδηλώνει ενδιαφέρον για τα μυστικιστικά και τα απόκρυφα. Οι "κόκκινες" προσωπικότητες θέλουν να είναι οι εμπειρίες τους τέλειες και πλήρεις.

       Γαλάζιο

    Είναι το χρώμα του πνεύματος. Το σύμβολό του στοχασμού, της προσευχής και του ουρανού. Σχεδόν κάθε είδος γαλάζιου είναι καλό αλλά οι βαθύτερες αποχρώσεις του είναι καλύτερες. Το ανοιχτό γαλάζιο δείχνει μικρό βάθος και έναν...αγώνα προς την ωριμότητα. Εκείνοι με την βαθιά απόχρωση γαλάζιου έχουν βρει το έργο τους κι έχουν συμμετοχή σ' αυτό. Είναι κυρίως πνευματικά προσανατολισμένοι. "Το γαλάζιο είναι το χρώμα της ....συμπαντικής έλξης" ! Είναι, ακόμα, το χρώμα της απελευθέρωσης, του συντηρητισμού και της αποδοχής των υποχρεώσεων.

      Πράσινο

  Είναι ο κραδασμός της ζωής στην ανάπτυξη. Το καθαρό σμαραγδένιο πράσινο, ιδιαίτερα αν έχει μια χροιά γαλάζιου, είναι το χρώμα της θεραπείας. Είναι χρήσιμο, δυνατό και φιλικό. Έχει την συμπαντική έλξη της φύσης με την αίσθηση της ισορροπίας και της ικανότητας. Όσοι αγαπούν το πράσινο πιθανόν κατοικούν στο μεγάλο δάσος της ανθρωπότητας. " Είστε ένας αξιοσέβαστος γείτονας, κατασκευαστής σπιτιών, γονέας, ψηφοφόρος, κηδεμόνας, συνεργάτης". Η "πράσινη" προσωπικότητα προσπαθεί να υπερνικήσει την αντίθεση με σκοπό να επιτύχει αναγνώριση.

      Κίτρινο

   Είναι το χρώμα της ενέργειας. Μπορούμε ν' αποδώσουμε στο κίτρινο τα θετικά στοιχεία της δημιουργικότητας, εφευρετικότητας, επινοητικότητας, ανεξάντλητης ενέργειας, δύναμης ισχύος, θάρρους, αυτοπεποίθησης και δύναμης του χαρακτήρα. Επίσης, σ' αυτό αποδίδονται τα αρνητικά χαρακτηριστικά της διαμάχης της εριστικότητας  και του θυμού. Το άτομο που προτιμά το κίτρινο έχει την τάση να είναι απόμακρο από τους άλλους. Έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά σπάνια κάνει οτιδήποτε γι' αυτές. Το να απορρίπτει κανείς το κίτρινο, είναι σαν να απορρίπτει το καινούριο και την καινοτομία.

       Πορτοκαλί

    Είναι το χρώμα του ήλιου. Είναι ένα ζωτικό και γενικά ένα ωραίο χρώμα που δείχνει περίσκεψη και ενδιαφέρον για τους άλλους. Το χρυσαφένιο πορτοκαλί είναι ζωτικό και δείχνει αυτοέλεγχο. Ενώ το καφετί πορτοκαλί δείχνει μία έλλειψη φιλοδοξίας και μία στάση αδιαφορίας. Το άτομο που προτιμά το πορτοκαλί θέλει να επιτύχει σε οτιδήποτε ασχολείται. Αναζητά την διέγερση και αναζητά να βιώσει πλήρως την ζωή. Είναι ένα πνεύμα που αγαπά την ελευθερία, που χαίρεται να έρχεται σ' επαφή με τους άλλους, είναι εκ φύσεως ενθουσιώδες και ανταποκρίνεται σε οτιδήποτε νέο και συναρπαστικό. Αυτό το άτομο είναι αισιόδοξο για το μέλλον του, αναζητώντας να επεκτείνει συνεχώς τις δραστηριότητες του και έχει πολλά ενδιαφέροντα.

   Το χρώμα είναι η ουσία της δύναμης και της ζωής γύρω μας. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε χρωματικό κραδασμό εποικοδομητικά ή μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε καταστροφικά. Μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε σε αρμονία με την δημιουργική δύναμη ή μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε εγωιστικά και για ιδιοτελείς σκοπούς. Η επίγνωση αυτής της αρχής μπορεί να επιφέρει μεγαλύτερες ικανότητες για περισσότερη αρμονία.

Διαχείριση του θυμού των παιδιών μας.

   Η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως εποχή  της τεχνολογίας και της εξέλιξης στο χώρο της επιστήμης. Εξελίξεις λοιπόν συντελούνται σε τόσους τομείς γύρω μας και έξω από εμάς. Όλες αυτές οι αλλαγές γίνονται αντιληπτές και με πολλούς τρόπους κι εμείς από την άλλη νιώθουμε πως χρειάζεται να συμμετέχουμε σε όλη αυτή την εξέλιξη. Και θέλουμε να είναι κοινωνοί σε όλα αυτά και τα παιδιά μας για να μην μένουν πίσω.

   Ξεχνάμε όμως ότι για να υπάρξει ομαλή εξέλιξη προς τα έξω, απαιτείται εξέλιξη πρώτα από μέσα. Παραβλέπουμε ότι εμείς και κατά συνέπεια και τα παιδιά μας, αναζητούμε να φτιάξουμε έναν κόσμο  άνεσης και  ευκολίας, κουβαλώντας τον θυμό μας και την οργή μας...και ούτε για μια στιγμή δεν μας προβληματίζει ο τρόπος διαχείρισής του. Αυτό θεωρούμε πως είναι δευτερεύουσας σημασίας...

   Σίγουρα υπάρχει και θυμός που μπορεί να έχει και εποικοδομητική χρήση, όπως ο θυμός των παιδιών για την κακή απόδοση στο σχολείο ή για τις αδικίες που συμβαίνουν στον κόσμο.Αυτός ο θυμός μας κινητοποιεί σε δράσεις και άρα είναι χρήσιμος και σε εμάς και στους γύρω μας.

   Είναι ο άλλος θυμός και η οργή που κουβαλάμε με κάποιον τρόπο όλοι μας,που κανείς από τη μέρα που ερχόμαστε στον κόσμο δεν μας μαθαίνει από πού πηγάζει και πώς τον διαχειριζόμαστε. Η τυπική στάση των γονιών τόσο προς τον εαυτό τους,όσο και στα παιδιά τους περιλαμβάνει τις δικαιολογίες των γονιδίων,που λειτουργούν ως άλλοθι και δεν δημιουργούν την ανάγκη ανάληψης ευθύνης και δράσεων.

   Η διαχείριση του θυμού, ένα μάθημα που σε κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν κρίθηκε αναγκαίο να διδάσκεται,ξεκινά με το να μαθαίνει κανείς να ελέγχει το μυαλό και τις αντιδράσεις του. Διαφορετικά, υπερνικά ο φόβος και ταυτόχρονα χάνεται και ο αυτοέλεγχος.Θα οργιζόμασταν τόσο άσχημα αν είχαμε μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας; Θα θέλαμε να πληγώσουμε τον εαυτό μας και τα παιδιά μας αν είχαμε μάθει να σεβόμαστε εμάς και κατ΄επέκταση τους γύρω μας;

   Η μεγαλύτερη εξέλιξη, στης οποίας τη διαμόρφωση μπορούμε να συμμετέχουμε είναι αυτή της προσωπικότητας της δικής μας και των παιδιών μας. Ας διδάξουμε στα παιδιά, ότι είναι σημαντικό να αγαπάμε τον εαυτό μας, μέσα από το δικό μας πρότυπο. Ας τους δείξουμε το πρότυπο ενός γαλήνιου ανθρώπου που ταυτόχρονα δεν υποκύπτει στις προσταγές άλλων. Μάθετέ τα την ψυχραιμία και υπενθυμίστε τους το όποτε χάνουν τον έλεγχο. Σταθείτε και αναλύστε και το δικό σας θυμό ώστε να διαπιστώσετε ότι δεν θυμώνουμε με τους άλλους, αλλά η αιτία είναι τα δικά μας θέματα και ο δικός μας τρόπος σκέψης που οδηγεί σε εκρήξεις. Όλα αυτά μας κάνουν θύματα και μας καθιστούν αδρανείς και εύκολη λεία σε όσους στοχεύουν να μας κάνουν να χάσουμε την εσωτερική μας γαλήνη και να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς .

Αφήστε τα παιδιά να αποδεχτούν το θυμό τους και να τον εκφράσουν χτυπώντας ένα μαξιλάρι, ξεκαθαρίστε όμως, ποτέ σε βάρος κάποιου άλλου.

Οι περισσότεροι από εμάς δηλώνουμε πως θέλουμε τα παιδιά μας  και εμείς να μπορούμε να καθορίζουμε το μέλλον μας και τις επιλογές μας. Αυτό πετυχαίνεται με συνεχή προσπάθεια απ όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές. Δεν είναι βέβαια κάτι απλό.  Είμαι σίγουρη όμως ότι αξίζει τον κόπο μια τέτοια προσπάθεια γιατί μόνο με πτυχία και στείρες γνώσεις ο κόσμος δεν αλλάζει από «τόπο  οργής σε τόπο θαυμαστό και υπέροχο!»


Οι αρκούδες και τα λιοντάρια γρυλίζουν και παλεύουν γιατί αυτή είναι η φύση τους.
Τα παιδιά όμως δεν πρέπει να αφήνουν τέτοια πάθη να φωλιάζουν στην καρδιά τους. 

Τα μικρά τους χέρια δε φτιάχτηκαν για να βγάζουν ο ένας τα μάτια του άλλου!!! 

Τα σποράκια ζυγίζουν τα παλιά βιβλία!

   Επιτέλους έφτασε η ώρα που μαθητές  και δάσκαλοι περιμέναμε! Η ώρα που θα αξιοποιούσαμε τα παλιά μας βιβλία. Τα βιβλία που αντί να καταλήξουν σε κάποια χωματερή θα γινόταν ξανά λευκό χαρτί έτοιμο για να τυπωθεί μια ιδέα, ένα ποίημα, ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που θα έφτανε κάποια στιγμή στα χέρια ενός άλλου μαθητή.

   Το Υπουργείο Παιδείας το 2011 είχε σχεδιάσει το εθελοντικό Πρόγραμμα Συλλογής και Επαναχρησιμοποίησης Σχολικών Βιβλίων με στόχο τη συστηματική συγκέντρωση των χρησιμοποιημένων βιβλίων των μαθητών, ώστε να επαναχρησιμοποιηθούν από τους μαθητές κατά την επόμενη  σχολική χρονιά  ή να επιστραφούν και να δοθούν προς Ανακύκλωση.)

    Το σχολείο μας υλοποίησε από την πρώτη στιγμή το πρόγραμμα με τη συμμετοχή όλων των μαθητών μας. Συστάθηκε εξαμελής συντονιστική επιτροπή με συμμετοχή του Διευθυντή του Σχολείου μας, δασκάλων, γονιών και μαθητών. Αρχικά βαδίζαμε στο δρόμο της επαναχρησιμοποίησής τους, όμως, δυστυχώς η δομή των περισσότερων βιβλίων του ελληνικού σχολείου δεν επιτρέπει την επαναχρησιμοποίησή τους, διότι οι μαθητές σημειώνουν και εκτελούν τις εργασίες τους πάνω στις σελίδες των βιβλίων-εγχειριδίων (εξαιρούνται τα λεξικά  και η γραμματική της Ε΄και ΣΤ΄τάξης) κι έτσι οδηγηθήκαμε στην ιδέα της Ανακύκλωσης.

    Ο Σχολικός Συνεταιρισμός του σχολείου μας ανέλαβε την πρωτοβουλία να  συγκεντρώσει και να διαθέσει σε εταιρία Ανακύκλωσης τα παλιά βιβλία. Έγιναν οι απαραίτητες επαφές με την εταιρία και ξεκίνησε η συνεργασία για τη διάθεση των βιβλίων αλλά και όλων των άλλων ανακυκλώσιμων  υλικών που συγκεντρώνονται στο σχολείο. Τα οφέλη πολλαπλά!!! Εκτός από την οικονομική απολαβή,που είναι βέβαια πολύ σημαντική σ΄αυτή τη δύσκολη περίοδο  της κρίσης που περνάει η πατρίδα μας, οι μαθητές μας μέσα από το πρόγραμμα, βάζουν το λιθαράκι τους για τη σωτηρία του πλανήτη, κατανοούν τη χρησιμότητα της εξοικονόμησης πόρων, αποκτούν περιβαλλοντική συνείδηση και το σημαντικότερο, οικοδομούν σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ τους, αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης.

   Σήμερα λοιπόν ήταν η "Μεγάλη Μέρα" !!! Ζυγίσαμε τα αποθηκευμένα βιβλία και με χαρά τα μεταφέραμε στους τεράστιους Σάκους Ανακύκλωσης που μάς έφερε η εταιρία . Ο ενθουσιασμός ήταν τόσο μεγάλος που δεν πήραμε ανάσα.  Όταν δε, είπα στα σποράκια μου πως είμαστε από τα πρώτα σχολεία στην Ελλάδα που εκμεταλλεύεται τα ανακυκλώσιμα υλικά, κορυφώθηκε ακόμη περισσότερο. Άνοιξαν τα μάτια τους διάπλατα και με κοίταξαν έκπληκτα!!! Η χαρά τους απερίγραπτη, όπως απερίγραπτο και  το σχόλιο του μαθητή μου του Ορέστη που "κρατούσε λογαριασμό": κυρία τόσο μεγάλη πρόσθεση πρώτη φορά κάνω, είναι μια τεράστια  ουρά, σαν την Ελλάδα.....!!!  Πραγματικά ήταν μεγάλη η ουρά...και να φανταστείτε ζυγίσαμε τα βιβλία μόνο δύο τάξεων, της Γ΄και της Δ΄.

    Τη Δευτέρα συνεχίζουμε το ζύγισμα χαρτιού και παίρνει σιγά σιγά σειρά το αλουμινοκουτάκι. Θα τα πούμε σύντομα...

Καλή Ανακύκλωση ως τότε!!!

 Θα αναρτήσουμε σύντομα φωτογραφίες από τη διαδικασία...προσωρινά αναρτούμε την αγαπημένη μας γωνιά, τη "Γωνιά της Ανακύκλωσης".

Α

Μαραθώνιος ανάγνωσης Άλκη Ζέη «Το καπλάνι της βιτρίνας» «Ο θείος Πλάτων»

"Ο θαυμαστός κόσμος της Άλκης Ζέη"
 Τα περυσινά μου σποράκια έγραψαν...

  Ο "Μαραθώνιος Ανάγνωσης" στο θαυμαστό κόσμο των βιβλίων της Άλκης Ζέη, αποτελεί ένα ολοκληρωμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα λογοτεχνίας που παρουσιάσαμε την περυσινή χρονιά.

 Σκοπός του προγράμματος ήταν η ενεργοποίηση της φιλαναγνωστικής διάθεσης των παιδιών και η καλλιέργεια της φιλικής σχέσης με τη λογοτεχνία.

  Εργαστήκαμε με τις ομάδες μας  διαθεματικά, εξετάσαμε το θέμα από πολλές πλευρές, ερευνήσαμε, μοιραστήκαμε και ανταλλάξαμε σκέψεις και απόψεις, αναπτύξαμε δημιουργικούς διαλόγους με στόχο να γίνουμε ενεργητικοί αναγνώστες, ταξιδέψαμε με τη φαντασία μας στις σελίδες, συζητήσαμε, γράψαμε  σενάρια  τα οποία δραματοποιήσαμε, δημιουργήσαμε  ακροστιχίδες, απαντήσαμε στα ερωτηματολόγια του προγράμματος, φτιάξαμε σταυρόλεξα, ζωγραφίσαμε, τραγουδήσαμε το "Λαμαγάρι", είδαμε την τηλεοπτική σειρά της ΕΤ1 στο διαδίκτυο...   

               

            ...όπως καταλάβατε, το χαρήκαμε πολύ!!!

  Στο πρώτο βιβλίο που διαβάσαμε, το μαγευτικό Καπλάνι της βιτρίνας,πρωταγωνίστριες είναι η Μέλια και η Μυρτώ  δυο κοριτσάκια που ζουν το 1936 σ’ ένα νησί του Αιγαίου.  Ο παππούς τους τούς διηγείται, αντί για παραμύθια, μύθους και θρύλους για τους αρχαίους Έλληνες.  Ο ξάδελφός τους ο Νίκος, φοιτητής από την Αθήνα, τις μαγεύει με την ιστορία ενός τίγρη –το καπλάνι όπως το λένε στο νησί- που βρίσκεται βαλσαμωμένο μέσα σε μια βιτρίνα στη μεγάλη σάλα του σπιτιού τους.  Λίγο λίγο μπλέκονται στο παιχνίδι του καπλανιού της βιτρίνας μικροί και μεγάλοι ύστερα από ένα τρομερό γεγονός, όπου κυνηγημένες από τους δικτάτορες, προσπαθούν να σώσουν τον αγωνιστή ξάδερφό τους.

    Στο βιβλίο δε θα αλλάζαμε τίποτα λένε οι μαθητές. Είναι υπέροχο!!! Ίσως στο τέλος να θέλαμε, με ένα μαγικό τρόπο να γύριζε ο Νίκος από την Ισπανία και να βρισκόταν πάλι όλοι μαζί στο Λαμαγάρι, για να  τους λέει  ιστορίες με το «καπλάνι», κάτω από τον καυτό αυγουστιάτικο ήλιο!!

    Στο δεύτερο βιβλίο, το  θείο Πλάτωνα, η Ειρήνη και ο Γιάννης, δυο αδερφάκια, κάνουν ένα σωρό κουβέντες για ό,τι παράξενο τους συμβαίνει με ένα πάνινο γαϊδουράκι που έχει στο στήθος του ένα φερμουάρ κι αν το ανοίξεις  βρίσκεις μια κόκκινη μασημένη καραμέλα στην καρδιά του.Το βιβλίο μας μιλάει για τον πόλεμο και τη ζωή στην προσφυγιά  μέσα από τις περιπέτειες δύο παιδιών, της Ίρας και του Βάνια. Αφηγητής είναι το πάνινο γαϊδουράκι που μιλάει μόνο με τα παιδιά για τα μυστικά και τα σχέδιά τους!!

    Ευχή μας είναι να μην υπάρχει πόλεμος ώστε να αναγκάζονται οι άνθρωποι να φεύγουν κυνηγημένοι από την πατρίδα τους.

     ...ένα μικρό δείγμα από τις εργασίες μας...

   Η μοναδική γραφή της Άλκης Ζέη συνδυάζει με απαράμιλλο τρόπο τη δραματικότητα και την αγωνία του πολέμου με την ελαφράδα της παιδικής ματιάς, κάνοντας τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου» ένα από τα πιο αυθεντικά και αγαπητά κείμενα σχετικά με αυτό το κομμάτι της ελληνικής Ιστορίας.

 Το έργο διασκευάστηκε για το θέατρο και παρουσιάζεται φέτος με τη σκηνοθετική υπογραφή του Τάκη Τζαμαργιά, ενός σκηνοθέτη με μεγάλη παιδαγωγική εμπειρία, που καλείται να ζωντανέψει σκηνικά, μαζί με τους συνεργάτες του, το ψηφιδωτό των προσώπων και τις ιδέες της μεγάλης Ελληνίδας πεζογράφου. (πηγή: Εθνικό Θέατρο) 

Αναμονή για να ανέβει η παράσταση στη Θεσσαλονίκη!!! Θα πάμε οπωσδήποτε!!!

Διεθνής Ημέρα Ειρήνης

   Η Διεθνής Ημέρα Ειρήνης καθιερώθηκε το 1981 από τον ΟΗΕ για να συμπίπτει με την ετήσια γενική συνέλευση του Οργανισμού κάθε Σεπτέμβριο. Από το 2001 γιορτάζεται σε σταθερή ημερομηνία, την 21η Σεπτεμβρίου κάθε χρόνου.

   Την ημέρα αυτή προγραμματίζονται διάφορες εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο από τον ΟΗΕ, τις Μ.Κ.Ο, από θρησκευτικές οργανώσεις και τις τοπικές κοινωνίες των πολιτών για την προώθηση των ιδανικών της ειρήνης και της μη βίας.

Ποίημα του Γιάννη Ρίτσου

Ειρήνη

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη.Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘ καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:
το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε,
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη.

Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.


Τα σποράκια της Τετάρτης συζήτησαν, τραγούδησαν και εκφράστηκαν με εικαστικούς τρόπους για την Ειρήνη!!!

 Σχεδίασαν το σήμα της Ειρήνης, ζωγράφισαν το σύμβολό της
-το ολόλευκο περιστέρι- και έγραψαν για το νόημα της  ...

Τα σποράκια της Νεοχωρούδας εμπνέονται και δημιουργούν!

   Την περυσινή χρονιά οι μαθητές μας εμπνεύστηκαν από μεγάλους Σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους και δημιούργησαν υπέροχα  έργα, τα οποία  παρουσίασαν στην Έκθεση Ζωγραφικής  στα πλαίσια του Πολιτιστικού Τριημέρου που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Σχολείο μας!

   Οι μαθητές χάρηκαν με τις δημιουργίες τους, ονειρεύτηκαν και ταξίδεψαν στον θαυμαστό κόσμο της Τέχνης! Μαζί τους χαρήκαμε και εμείς οι δάσκαλοι, καθώς και οι γονείς τους!

    Σποράκια της Νεοχωρούδας συνεχίστε να δημιουργείτε, για να φτιάξετε τη ζωή σας αλλά και τη ζωή όσων σας αγαπούν  ομορφότερη!!!

Γιάννης Ψυχοπαίδης

«Ο ζωγράφος που διαλέγεται με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον»
Εμπνευστής  της  δημιουργίας  έργου των μαθητών της 
Α΄τάξης.
Τίτλος έργου:«Ο χορός των λουλουδιών»

 Κωνσταντίνος Μαλέας

«Εκφραστής της ελληνικής φύσης και του τοπίου»
Εμπνευστής της δημιουργίας έργου των μαθητών της 

Β΄τάξης.

Τίτλος έργου: «Κελαηδίσματα και χρώματα»

 Τέτσης Παναγιώτης

«Ο ζωγράφος του καθαρού ελληνικού χρώματος»
Εμπνευστής της δημιουργίας έργου των μαθητών της

 Γ΄τάξης.

Τίτλος έργου: «Διαμαντένιος βυθός» 

Νίκος Κεσανλής
«Ο ανατρεπτικός καλλιτέχνης»
Εμπνευστής  της  δημιουργίας  έργου των μαθητών της 
Δ΄τάξης.
Τίτλος έργου: «Ελπίδα και φως»

  Nίκος Νικολάου

«Εκφραστής της ύλης και της μορφής»
Εμπνευστής  της  δημιουργίας έργου των μαθητών της 

Ε΄τάξης.
Τίτλος έργου: «Πολιτισμένες φυλακές»

  

Σπύρος Βασιλείου

«Ο μάστορας της  ελληνικής τοπιογραφίας»  
Εμπνευστής της δημιουργίας έργου των μαθητών της
 Στ΄τάξης.
Τίτλος έργου: «Η αισιοδοξία της τέχνης»

Καλή σχολική χρονιά!!!

    Λένε ότι ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα, αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να τα αλλάξεις εσύ, μόνος σου.

     Ο κόσμος-ο πλανήτης-δεν μπορεί να περιμένει. Στόχος η αειφορία, τόσο για μας όσο και για τις επόμενες γενιές.

    Ευχόμαστε τη φετινή χρονιά με δύναμη ψυχής και όρεξη για δημιουργία να κάνουμε όλοι το καλύτερο που μπορούμε για μας, για τους συνανθρώπους μας, για το μεγάλο μας " Σπίτι".

    Έχετε πάντα κατά νου ότι η Προσφορά είναι Χαρά, είναι Ελπίδα, είναι Δύναμη!!!

Λίγα λόγια για το ιστολόγιό μας

    Το ιστολόγιο αυτό δεν είναι προσωπικό. Είναι μια συλλογική προσπάθεια των μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Νεοχωρούδας. Διευθυντής του Σχολείου είναι ο κύριος Χρήστος Καγιάννης, εμπνευσμένος δάσκαλος και αρωγός σε κάθε μας προσπάθεια και πρωτοβουλία.

     Οι μαθητές μου κι εγώ επειδή πιστεύουμε πως φτιάχνει κανείς όμορφο μέλλον, αν  ζει όμορφο σήμερα...και πως το σήμερα γίνεται δυνατό παρελθόν που επιστρέφει και επηρεάζει το Αύριο, θέλουμε να προχωρήσουμε και να σας παρασύρουμε μαζί μας σε δημιουργικά μονοπάτια, με στόχο να σκορπίσουμε Δύναμη, Χαρά και Ζωή σε όλα τα παιδιά του κόσμου!!! Ελάτε λοιπόν  συνοδοιπόροι. Το περιβόλι της καρδιάς μας σάς χωράει "ΟΛΟΥΣ"!!!

Η δασκάλα της τάξης

Κική Τρυφωνίδου

Διερευνητική Αξιολόγηση

    Φανταστείτε μία τάξη στην οποία οι μαθητές γράφουν κάθε βδομάδα τεστ. Είναι υποχρεωμένοι να διαβάζουν καθημερινά πολλές ώρες για να γράψουν καλά. Οι ώρες, του παιχνιδιού, έχουν περιοριστεί σημαντικά. Είμαι σίγουρη  πως κάθε γονιός αυτή τη στιγμή σκέφτεται: «Η τέλεια τάξη!»

    Λάθος! Πληθώρα ερευνών το αποδεικνύει. Τα πολλά τεστ στο τέλος των ενοτήτων δε βελτιώνουν τη μάθηση των μαθητών. Γιατί; Επειδή δεν υπάρχει τέλεια διδασκαλία, δε μαθαίνουν όλοι. Κάποιοι θα αποτύχουν. Ο δάσκαλος των πολλών τεστ θα το ανακαλύψει στο τέλος της ενότητας. Τι θα κάνει τότε; Θα την επαναλάβει; Όχι, μιας και η ύλη δε θα βγει. Ως συνήθως, θα τα ρίξει στους μαθητές, στην αδιαφορία τους, στην ανευθυνότητά τους, ακόμη και στους γονείς τους. Σε όλους, εκτός από αυτόν.

    Πολύ καλύτερα μαθησιακά αποτελέσματα έχουμε αν, αντί να τρελαίνουμε τους μαθητές στα τεστ, χρησιμοποιούμε αυτό που η Παιδαγωγική ονομάζει Διαμορφωτική Αξιολόγηση: Κατά τη διάρκεια του μαθήματος ο εκπαιδευτικός αξιολογεί συνέχεια τους μαθητές έχοντας κατά νου, όχι την τελική βαθμολογία, αλλά τον έλεγχο της πορείας του μαθήματος. Έτσι, βλέπει τα λάθη του και τα διορθώνει. Οι τρόποι με τους οποίους υλοποιείται η Διαμορφωτική Αξιολόγηση είναι πολλοί: Μικρά τεστ, ερωτήσεις, περπατώντας ανάμεσα από τα θρανία και παρατηρώντας τους μαθητές τι κάνουν κ.ά. Ό,τι και να επιλέξει ο εκπαιδευτικός θα δουλέψει, αρκεί να αξιοποιήσει τα δεδομένα που θα συλλέξει.

                    

    Θα μου πείτε: «Μα αν είναι καλός στη δουλειά του, δε θα κάνει λάθη!». Θα σας απαντήσω: «Θα κάνει και θα παρακάνει!». Ο καλός δάσκαλος δεν είναι ο αλάνθαστος δάσκαλος· είναι αυτός που βρίσκει τα λάθη του και τα διορθώνει. Τα λάθη δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Δεν είμαστε οντότητες στάσιμες, εξελισσόμαστε στην πορεία του χρόνου. Δε φτάνουμε σε ένα σημείο και λέμε: «Ως εδώ! Τα ξέρω όλα!». Αντίθετα, οφείλουμε να βελτιωνόμαστε. Κι ένας πολύ απλός τρόπος είναι η Διαμορφωτική Αξιολόγηση.