Δημιουργίες με "ζεστές" σκέψεις από τα πεμπτάκια μας...!!!

 Σήμερα που ο καιρός αγρίεψε, μου θύμισε φουρτουνιασμένη θάλασσα κι ένα καράβι να παλεύει με τα κύματα...Το καλοκαίρι μας αποχαιρέτησε, το φθινόπωρο μας αποχαιρετά σε λίγο...τα φύλλα πέφτουν και πέφτουν... και φεύγουν με τον άνεμο για ταξίδι μακρινό! 

 Είπα ταξίδι και...ο συνειρμός  σχεδόν προδιαγεγραμμένος!!!

...σκέφτομαι πως κάπου έχω κρατήσει τις φωτογραφίες που τράβηξα στην αρχή της χρονιάς, με τις δημιουργικές κατασκευές των μαθητών της Ε' τάξης, που μυρίζουν καλοκαίρι...και νομίζω πως είναι όμορφο να μας ταξιδέψουν  στο "ελληνικό καλοκαίρι" ...έτσι για να ζεσταθούμε!!!

  Τα παιδιά ανασύρουν από την μνήμη τους χαρούμενες εικόνες που έζησαν το καλοκαίρι, εκφράζονται, οργανώνουν το λόγο τους, ακούνε ο ένας τον άλλον κι όλο αυτό γίνεται η πρώτη τους ομαδική εργασία... έτσι για να μπουν ομαλά και γλυκά από τις καλοκαιρινές τους διακοπές, στα μαθήματα του σχολείου!

   Ταξιδεύουν με τις σκέψεις...

 Οι σκέψεις...οι εικόνες...γίνονται αριστοτεχνικά έργα  όμορφων αναμνήσεων!!!

   ...και...

   Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;

  Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή, θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω, βοριάδες, νοτιάδες θα βρω μα θα φτάσω με πρίμο αεράκι, μ΄ ακέριο πανί.

Πάμε εκεί που πηγαίναμε πάντα. Στο ωραίο ταξίδι. Σ εκείνο που έχει φωνές συμμαθητών κι όνειρα και ψυχές ζεστές και τρυφερές και μάτια φωτεινά και μεγάλα, που κοιτάζουν ίσια στη ψυχή. Σ΄ εκείνο το ταξίδι που σου ζητά, όχι μόνο να απλώσεις το χέρι, μα να το ενώσεις με το χέρι του διπλανού σου και να ονειρευτείς μαζί του, να τον αγκαλιάσεις, να τον αφουγκραστείς, να προστατέψεις τις ελπίδες του αν χρειαστεί.

   Κι αν οι κάβοι σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι; Απάνω σου αν πέσει το κύμα θεριό και πάρει τους ναύτες και τον τιμονιέρη; Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό; 

   Μα… θα αντέξει το καράβι, θα αντέξεις κι εσύ, πρέπει να  αντέξεις για να αντέξουμε όλοι!

   Κάθε μέρα πρέπει να αντέχουμε και να ελπίζουμε πως κάτι καινούργιο, κάτι όμορφο θα ξεπροβάλλει. Κι ας βλέπουμε τη ζωή μας ν’ αλλάζει, να μικραίνει και να στενεύει. Εμείς θα προχωρούμε με αισιοδοξία!

Ψηλά στο εκκλησάκι του βράχου που ασπρίζει, για μένα έχουν κάμει κρυφή λειτουργιά, ορθός ο Χριστός το τιμόνι μου αγγίζει, στην πλώρη μου στέκει η Παναγιά.

   Κλείνοντας την ανάρτηση θέλω να θυμάστε πως μόνος του ο καθένας δεν μπορεί να πάει πουθενά, ενώ μαζί μπορούμε να πάμε παντού. Κι αυτό το "παντού" μπορεί να μην έχει πολυτέλειες, φώτα λαμπερά και χορταστικές μυρουδιές. Θα έχει βαθιά μέσα μας τη ζέστη της ψυχής μας, τη δροσεράδα του νου μας και τη δύναμη της καρδιάς μας. Το σχολειό μας θα΄ ναι΄ η εκκλησιά, η σχέση μας θα΄ ναι η λειτουργία και οι άγγελοί μας θα΄ ναι  οι άνθρωποι γύρω μας, μα και παντού !!!